Między „wysławiam” a „przyjdźcie”

Odnaleźć swój osobisty, religijny impuls do rozwoju duchowego, pomiędzy Chrystusowym: „Wysławiam Cię Ojcze, Panie nieba i ziemi,” a pomiędzy: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście.”

Oto nasz Mistrz, cichy i pokorny Sercem, mówi do nas bardzo ważne zdanie: „Wszystko przekazał Mi Ojciec”. Zatem nasza wiara, którą objawił nam Syn Boży Jezus Chrystus, opiera się na  świadectwie Ojca i Syna. Ten depozyt Bożego Objawienia, który wyznajemy w Credo Apostolskim, w Wyznaniu Wiary, strzeże w Kościele i w każdym ochrzczonym w Imię Trójcy Świętej człowieku, Duch Święty. W ten sposób każdy z nas idąc drogą uczennicy, ucznia Chrystusowego, staje się uczestnikiem radości Boga. Tak, Bóg się raduje, gdy widzi jak nasze myślenie i działanie ze względu na miłość do Boga zmienia się, zmierzając ku łasce Bożej. Bóg się raduje, gdy widzi, że zmieniamy się świadomie i dobrowolnie na lepsze. Jak bowiem odnotuje św. Łukasz w swojej Ewangelii: Chrystus Pan „rozradował się w Duchu Świętym”, wypowiadając słowa „Wysławiam Cię Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom.”

Niech nas nie myli pojęcie prostoty. Lepiej wobec Boga być człowiekiem prostym niż zarozumiałym. Lepiej patrzeć na sprawy Boże w naszym życiu, prostym wejrzeniem, niż kombinować na różne sposoby w przykazaniach Bożych czy Kościelnych.
Raczej z całych sił starajmy się prosto ujmować sprawy wiary, prosto podejmować nasze decyzje, aby tak znaczyło tak, a nie znaczyło nie, bo co staje się dla nas problemem, to samo staje się też polem działania złego ducha. Ten zwodniczy ojciec wszelkiego kłamstwa odrywa nas w wątpliwościach wiary, od życia pokornego i cichego, a prowadzi do „alei gwiazd”, czyli do życia pełnego pychy wobec Boga i ludzi.