Kto może zostać pustelnikiem?

Życie zakonne ma swoje zalążki w pierwszych wspólnotach uczniów Chrystusa, w których pojawili się mężczyźni i kobiety pragnący radykalniej poświęcić się Bogu. Dziś stan życia konsekrowanego przypomina drzewo z licznymi gałęziami rodzin zakonnych, wyrastających z jednego pnia wrośniętego w rolę Pańską. Kościół zachęca biskupów, by nieustannie rozpoznawali i poddawali weryfikacji nowe formy życia konsekrowanego, które dzisiaj wzbudza w Ludzie Bożym Duch Święty. Drzewo radykalizmu ewangelicznego ciągle się rozrasta, ale tylko Stolica Apostolska jest uprawniona do pielęgnowania zdrowych i owocujących, a odcinania szkodliwych bądź bezużytecznych gałęzi przez odpowiednie akty prawne. W bujnej koronie drzewa życia konsekrowanego możemy wyróżnić życie pustelnicze. Tym, co je charakteryzuje, jest surowe odsunięcie się od świata w milczenie, samotność, modlitwę i pokutę, które prowadzą do wyjątkowego zjednoczenia z Bogiem i smakowania na ziemi rzeczywistości nieba. Choć zewnętrznie wygląda na ucieczkę od świata, w rzeczywistości jest to podjęcie walki duchowej z demonem, która uderza w pustelnika ze szczególnym natężeniem.

Pustelnicy nie zawsze składają publicznie profesję rad ewangelicznych, co nie umniejsza faktu, że swoim życiem włączają się w dzieło uświęcania świata przez pokutę i modlitwę.

Inną, coraz bardziej rozrastającą się w ostatnich czasach gałęzią jest dziewictwo konsekrowane. Już od czasów apostolskich pojawiały się w Kościele kobiety, które chciały niepodzielnym sercem poświęcić się Chrystusowi. Dziś stan dziewic jest zatwierdzoną przez Kościół formą życia konsekrowanego, którego istotę stanowi modlitwa i pokuta, służba braciom i praca apostolska. Dziewice mistycznie zaślubione Chrystusowi podczas specjalnego obrzędu liturgicznego, mogą żyć samotnie lub we wspólnotach, które pomagają wierniej wypełniać podjęte zobowiązania.”

Ks. Jacek Zjawin

(Na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego /KKK 917-924/, w: Przewodnik Katolicki, nr 20 z 15 maja 2011, s. 41)

Święci pustelnicy polscy

13 lipca wspominamy w liturgii Kościoła świętych Andrzeja Świerada i Benedykta. To jedni z pierwszych polskich pustelników z XI w. Św. Andrzej Świerad, zgodnie z przekazem tradycji chrześcijaństwa słowiańskiego, pochodził z południa Polski. Podstawy życia monastycznego wg reguły św. Benedykta, zdobywał na górze Zabor koło Nitry, w klasztorze św. Hipolita. W pobliżu tego klasztoru podjął życie pustelnicze, nacechowane modlitwą i pracą oraz niezwykłą surowością aktów pokutnych połączonych z umartwieniami. Zmarł w swojej pustelni, a data jego przejścia ze śmierci do życia przyjmowana jest w granicach lat 1030-1034.

Obok wielkich postaci i autorytetów gromadzą się nie tylko ci którzy podziwiają ich wyjątkowość, ale także ci, którzy pragną naśladując wielkich, sami coś z ich wielkości doświadczyć. Uczniem (naśladowcą) św. Andrzeja Świerada w życiu pustelniczym, stał się św. Benedykt. Podobnie jak jego mistrz, najpierw był mnichem benedyktyńskim tego samego klasztoru. Nie jest wykluczone, że wcześniej mogli spotkać się w pustelni w Tropiu koło Gródka nad Dunajcem, stąd wspólnota ich drogi powołania i życia.

W S P Ó L N O T Y   P U S T E L N I C Z E

WSPÓLNOTA

OO. KAMEDUŁÓW

Poza indywidualną formą życia pustelniczego, można służyć Bogu i ludziom w ramach wspólnoty pustelniczej. Taką wspólnotą jest m.in. eremicka wspólnota OO. Kamedułów, którą założył św. Romuald, opat.

 

Św. Romuald urodził się w Rawennie ok. 952 roku. Wstąpił do benedyktynów, chcąc zadośćuczynić za grzech ojca, który w pojedynku zabił krewnego. Po trzech latach jednak opuścił klasztor i został pustelnikiem. W ciągu swojego życia założył kilkadziesiąt pustelni w całych Włoszech, nawiązując do pierwotnej reguły św. Benedykta. Do najsłynniejszych należy opactwo w Camaldoli (Campo di Mandoli) w Toskanii, od  którego nowo powstały zakon otrzymał nazwę „kamedułów”. Św. Romuald zmarł w klasztorze Vali di Castro, w pobliżu Ankony, 19 czerwca 1027 roku, w wieku lat 75. Papież Grzegorz XII kanonizował go w 1582 roku”.

(Oremus 2012, Teksty liturgii Mszy św. ze wspomnienia św. Romualda Opata z dn. 19 czerwca, s. 98)

Między Koninem, a Kazimierzem Biskupim, na Bieniszewie, znajduje się Erem Ojców Kamedułów.

350 lLAT

Kto z chłopaków chce, może listownie dowiedzieć się o warunkach podjęcia życia kamedulskiego. ADRES DO KORESPONDENCJI:

Kongregacja Pustelników Kamedułów z Góry Koronnej

Pustelnia OO. Kamedułów im. ŚŚ. Pięciu Braci Męczenników

Bieniszew 1

62-530 Kazimierz Biskupi

Kto chce, ten może także wesprzeć tą wspólnotę materialnie:

PKO BP SA Oddział I w Koninie

51 1020 2746 0000 3802 0068 1775

Z dopiskiem: OFIARA NA CELE RELIGIJNE

 

MISJONARZ ŚWIĘTEJ RODZINY O SŁUŻBIE BOŻEJ KAMEDUŁÓW POLSKICH

KS. DR WALDEMAR JAN PAŁĘCKI MSF „SŁUŻB BOŻA KAMEDUŁÓW POLSKICH – Tradycja życia pustelniczego w świetle potrydenckiej liturgii rzymskiej (1605-1963)

„Praca stanowi gruntowne wejrzenie w tradycję liturgiczną kamedułów w Polsce. Jest to pionierskie opracowanie źródeł, które pozwala na ukazanie życia liturgicznego wspólnot eremickich, wypełniającego powołanie pustelnicze. Należy więc spodziewać się, że praca niniejsza przyczyni się do dalszych badań z zakresu historii liturgii celebrowanej we wspólnotach zakonnych, co pozwoli na gruntowne stworzenie dokumentacji sprawowanej Służby Bożej na ziemiach polskich od momentu przyjęcia sakramentu chrztu do czasów współczesnych.”

Fragment recenzji wydawniczej ks. dra hab. Czesława Krakowiaka, prof. KUL