Rocznica poświęcenia własnego kościoła – homilia

HOMILIA NA UROCZYSTOŚĆ ROCZNICY POŚWIĘCENIA

WŁASNEGO KOŚCIOŁA 30.10.2022

Siostry i Bracia!

Już Król Salomon modląc się w świątyni, którą w Jerozolimie wzniósł Bogu, wiedział, jak słyszeliśmy to z relacji zawartej w Pierwszej Księdze Królewskiej ( 1 Krl 8,22-23. 27-30), że Bóg wysłuchuje ludzi i przebacza ludziom, modlącym się i proszącym Go o przebaczenie w tym szczególnym miejscu, którym jest kościół, kaplica, którym jest świątynia przeznaczona do kultu Bożego. To nie wielkość świątyni czy kaplicy jest ważna, ale sprawowany kultu Boży. Właśnie przez chwałę oddawaną w jej murach ten kościół czy kaplica jest rzeczywiście Domem Bożym.

Dzisiaj w tym Domu Bożym obchodzimy Uroczystość poświęcenia tej świątyni. Ponieważ nie znamy dokładnej daty konsekracji tego kościoła, pragniemy w tej uroczystości podziękować za tych ludzi, którzy podjęli zamiar postawienia tego kościoła, którzy ten kościół budowali, którzy swoją pracą i ofiarą wznieśli ten budynek na chwałę Bogu i na pożytek ludziom. Wielki poczet ludzi, którzy zakładali swoim życiem wiary, fundamenty i mury tego kościoła, którzy konsekrowali ten kościół, a więc w sposób uroczysty oddali ten budynek na służbę Bogu Żywemu. Wreszcie wielki poczet ludzi, którzy do naszych czasów i łącznie z nami modlili się na tym miejscu i modlą się tutaj nadal. Pragniemy dzisiaj wraz z tymi wszystkimi ludźmi, którzy ten Dom Boży wznosili jak i w nim się modlili, pragniemy dzisiaj podziękować Bogu za to święte miejsce na którym nie tylko możemy oddawać chwałę Bogu, ale przede wszystkim za to, że tutaj Bóg wysłuchuje naszych modlitw i nam błogosławi. Wywyższony bądź Wszechmogący Boże w tym świętym miejscu!

Wsłuchajmy się jeszcze przez chwilę we fragment królewskiej modlitwy: „Dlatego wysłuchaj błaganie sługi Twego i Twojego ludu, Izraela – tak modlił się Król Salomon w świątyni jerozolimskiej – ilekroć modlić się będzie na tym miejscu. Ty zaś wysłuchaj w miejscu Twego przebywania. Nie tylko wysłuchaj, ale też i przebacz.”

Siostry i Bracia!

Bóg jest Jeden, ale swoim światłem Miłości i Łaski oświeca cały obszar ludzkiej rzeczywistości tak fizycznej jak i duchowej, aby każdy z nas, napełniony łaską i miłością Bożą, mógł iść drogą Bożego powołania, rozpoznawanego pośród życiowych dróg przez wiarę, nadzieję i miłość. Ten Bóg Wszechmogący działa wszędzie, ale najmilsza Mu jest modlitwa zanoszona w Domu, najpierw Rodzinnym, a później w Domu Bożym. To w domu rodzinnym uczymy się znaku Krzyża i pierwszego pacierza, a tutaj w kościele wchodzimy przez Sakramenty święte w obręb łaski i miłości Bożej, to tutaj w kościele odbywa się skuteczna, wspólnotowa celebracja nabożeństw uwielbienia, wywyższenia Boga wraz z tą najwyższą pod względem możliwości wywyższenia Boga przez ludzi, a jednocześnie możliwości zjednoczenia Boga z człowiekiem modlitwą jaką jest Najświętsza Ofiara. Centrum Życia Kościoła, to Eucharystia w której Syn Boży w mocy Ducha Świętego pod postaciami Chleba i Wina w których na sposób sakramentalny zapieczętowane jest Ciało i Krew Pańska z chwili „wykonało się”, jednoczy się z nami, uczestniczącymi w Jego Męce i Śmierci. Na Eucharystii Jezus Konający przedstawia nas Ojcu, jako obecnie stojących pod Krzyżem. W mocy swojej Jedynej Krzyżowej Ofiary, Baranek Boży, przedstawia nas grzeszników obecnych na Mszy św., jako uczestników całopalnej Ofiary Miłości Ukrzyżowanej. Natomiast my uczestniczący we Mszy św. stajemy się przez Komunię świętą współuczestnikami tej Najświętszej Ofiary. Dzięki temu współuczestnictwu w męce i śmierci naszego Pana w Jego Imię dostępujemy łaski odkupienia win naszych i zmartwychpowstajemy dzięki tej łasce, umierając w Chrystusie dla zła i grzechu, a odradzając się do nowego życia w szczęściu wiecznym. Jakże wielu ludzi zapomniało, że poza Kościołem nie ma zbawienia. Jakże wielu ludzi szuka szczęścia poza Kościołem, ale tam szczęścia nie ma. Może jakieś chwile szczęścia są, ale pełnego szczęścia nie ma. Pełnia zbawienia jest w Kościele. Ataki na Kościół, których jesteśmy świadkami wyraźnie ukazują, że diabeł nie atakuje na oślep, ale dokładnie tam, gdzie Bóg daje ludziom gwarancję szczęścia wiecznego.

Święty Piotr Apostoł (1 P 2,4-9) ukazuje moc Eucharystii dzięki której uczniowie Chrystusa podejmują walkę duchową w której, gdy zwyciężają, zdejmują z siebie okowy grzechu, a przyoblekają się w szatę godową łaski Bożej.  W ten sposób w walce duchowej kroczą za Chrystusem Panem, który jest Kamieniem Węgielnym Kościoła. Jest jak pisze św. Piotr, „żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym,..”

Tak, Siostry i Bracia, my przez Chrzest zanurzający nas w śmierć Chrystusa staliśmy się uczestnikami misji zbawczej Jezusa, a ta misja zawiera się w funkcji królewskiej, kapłańskiej, prorockiej. Św. Piotr mówi, że na Kamieniu Węgielnym, którym jest Pan Jezus, my również niby żywe kamienie jesteśmy budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, by składać duchowe ofiary, miłe Bogu przez Jezusa Chrystusa. Podczas każdej Eucharystii składamy wraz z Jedynym Kapłanem Jezusem Chrystusem swoją ofiarę miłą Bogu. Składamy zatem nasze cierpienia, trudności, wątpliwości, a nawet zwątpienia, które przyjmujemy i przeżywmy w duchu wiary. Także złośliwości ludzkie i porażki życiowe, które nie z własnej winy doznajemy. Do tego nasze modlitwy i wysiłki duchowe.

Św. Piotr zaznacza, że tylko wiara w Jezusa Chrystusa, który objawił nam w sobie Boga i Jego Miłość do nas, tylko wiara w Jezusa Chrystusa daje gwarancję zbawienia. Tu nie są istotne nasze przypuszczenia czy wątpliwości. Podstawą wiary jest kroczenie za Jezusem jako Panem i Zbawicielem. Nie ma w innym imieniu zbawienia dla ludzi. Tylko Jezus nasz Pan jest Zbawicielem Świata. Pan Jezus mówi wyraźnie: „Jeśli chcesz, pójdź za Mną!” To nasze chcenie jest właśnie wyrazem naszej wiary. Każde nasze pójście do kościoła, każda nasza modlitwa, to pełna wiary odpowiedź na Boże wezwanie: „chcę Panie, idę Panie.”

Dlatego Uroczystość Poświęcenia tego Kościoła kieruje naszą uwagę na centralny teks Pisma Świętego, który przynosi nam Ewangelia (Mt 16,13-19). Jest to opis epizodu spod Cezarei Filipowej, gdy Pan Jezus zadał Apostołom dwa fundamentalne pytania. To są pytania na które musi odpowiedzieć sobie każdy żyjący człowiek.

Pierwsze: „Za kogo ludzie uważają Pana Jezusa?” I tutaj będą różne odpowiedzi. Jedni będą uważali tak a inni inaczej, każdy po swojemu. Drugie pytanie: „Za kogo ja uważam Pana Jezusa?”

Na to drugie pytanie najlepiej w duchu wiary odpowiedzieć za Św. Piotrem Apostołem: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga Żywego.” To właśnie na tym wyznaniu św. Piotra, ten prosty rybak stał się Opoką Kościoła Chrystusowego, którego, jak zapewnia Pan Jezus, żadna piekielna moc zła i grzechu nie pokona.

Cieszmy się zatem słowami św. Piotra, który dzisiaj mówi do nas: „Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali chwalebne dzieła tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła.”

Homilię przygotował m. in. dla świętowania Uroczystości poświęcenia kościółka, który jest na zdjęciu, ks. KW MSF