„PROCH”

„TYLKO PROCH ADAMOWY LEŻY W TEJ MOGILE.”

Oto streszczenie życia ludzkiego. Jedno zdanie, wystarczy… nawet jedno słowo.

PROCH – w którym kiełkuje ziarenko gorczycy! Potęga prochu ogarniętego Miłością! Prochu nie widać, depcze się po nim, ale to w nim dojrzewa tak samo człowiek jak i zwierzęta, rośliny i drzewa. Wszyscy powstajemy z prochu, dzień po dniu, uparcie, po trochu, po trochu. Aż się sami nad sobą zachwycamy z czasem, gdy moje drzewo przy twoim drzewie, przy innych drzewach, staje się pięknym lasem. Tego się człowiek zupełnie nie spodziewa: „Czy widzisz coś?” – pyta Jezus. Ty odpowiadasz, „widzę ludzi, jakby drzewa.” Ty, który „prochem jesteś i z prochu powstałeś”, a znowu w proch się obrócisz… Jaką odpowiedź Chrystusowi dałeś? Na Jego wołanie „przejrzyj!” Kto przejrzał, to przejrzał, lecz gdy uparcie nie chciałeś. On po twoją odpowiedź wróci! Ty po zmianę odpowiedzi już tutaj nie wrócisz! Proch, to jest ziemia pokornych, pielgrzymów nadziei idących do celu. Dla Boga nie ma znaczenia, czy mogiła jest bezimienna, czy grób jest na Wawelu.