Pierwszy piątek Wielkiego Postu

Rok temu pandemia wchodziła w granice Polski, minął cały rok w którym dokonywało się oczyszczenie Kościoła od wewnątrz i od zewnątrz. W jakiej kondycji duchowej jestem po roku usprawiedliwionego „dystansu społecznego” od wspólnoty Kościoła? Im dalej od Boga, tym słabość staje się silniejsza, a szlachetność słabsza. Wielki Post pomoże spojrzeć sobie w twarz przed Bogiem.  Czy moje dobro jeszcze kogoś potrzebuje, oprócz mnie samego? Może już sam potrafię się zbawić? Jest tych pytań wielkopostnych, jest.. a odpowiedzi?

„Wezwanie  do nawrócenia musi zabrzmieć w naszych domach, parafiach i szkołach, razem z pełnym zaufaniem, że nauczanie Kościoła o nienaruszalności życia pozostaje w głębokiej harmonii zarówno z prawym rozumem, jak z najgłębszymi dążeniami serca ludzkiego. Ten wysiłek edukacyjny będzie stopniowo otwierał katolikom, jako obywatelom swych krajów, drogę do wywierania coraz większego wpływu na sprawy publiczne, pomimo fałszywych roszczeń do oddzielenia Kościoła od państwa w sposób, który spycha chrześcijańską wizję godności człowieka do sfery przekonań prywatnych”.

Św. Jan Paweł II w liście do kard. Williama Henry`ego Keelera z Baltimor (USA), 20.11.1999.