Na trzeci tydzień wielkopostnej drogi

Zatraciła się nam miara serca zwana przebaczeniem, miara miłosierdzia. Wyrozumiałość dla siebie aż po pachy, to znaczy, aż po pychę. Brak wyrozumiałości dla innych, aż po pogardę… i wszędzie to nieumiarkowane w niczym zobojętnienie. Stąd równie łatwo jest siebie usprawiedliwić, co innych zmieszać z błotem. Tym czasem błoto zła i grzechu zostaje… i czeka z utęsknieniem na moc łaski Bożej, obmycie Krwią Zbawiciela.

III

Świętości moja gdzieś mi się podziała

miałem się tobą w życiu delektować

tyś mnie prosiła tak mocna, wspaniała

żem już na grzechy zaczął swe pomstować.

Jak żeś mnie zwiodła na te dobre drogi

w których natury mojej zapomniałem,

a tyś pozwolił na to Boże drogi,

a ja wbrew swojej naturze zechciałem.

Oto cię teraz martwą widzę w trumnie

ja jestem trumną nie martwą lecz żywą

tyś miała wzrastać, tyś umarła u mnie

i nikt cię we mnie nie ujrzy prawdziwą.

Jak mam nie płakać o moja świętości

skorom cię w sobie zrodził powołaniem

na gruncie wiary, nadziei, miłości,

a uśmierciłem niewiernym kochaniem.

Niech serce moje obumrze niewierne

a me kapłaństwo szczeźnie w pezpłodności

o jakże musi dziś być miłosierne

Serce Jezusa przebite z Miłości?