Na pierwszy tydzień wielkopostnej drogi

JEZUS PRZED PIŁATEM

Skoro Chrystus był kuszony przez złego, to i my będziemy kuszeni. Nie jest uczeń nad Mistrza. O jak złudnie jest liczyć na własne siły w walce ze złem. Jak straszną rzeczą jest zaniedbać łaskę Pana z serdecznego Źródła płynącą. Św. Paweł swoje zwycięstwa nad złem kwitował jednoznacznie. „Nie ja wprawdzie, ale łaska Boże we mnie.”

Tren I

Jak wielką radością jest ofiarowanie

pyłu, prochu ziemi na dar Wszechmogącemu

po krańce Wszechświata okrzyk 'idę Panie!’

a później już ziemskie i człowiecze 'czemu?’

Jak wielkim cierpieniem jest ofiarowanie

wolnego człowieka w służbę Bożej Woli

to ziarno co wzrasta przez wieczne konanie

co cicho umiera… samotnie… powoli…

„Boże mój Boże, czemuś mnie…” zostawił

gdy mnie odpuścili tutaj wszyscy ludzie!

i kto to zrobił? Ten Który mnie zbawił

Ten co zapewnia na codzień o cudzie?

Dziś piszę treny na moje kapłaństwo

niechaj mnie żalem obejmie człowiecze

żyjące we mnie cnotliwość i draństwo,

serce pragnące to co wciąż niweczę.

Ono mówiło, kocham, chcę i mogę

a ja sceptycznie ’ powoli… powoli’,

lecz w końcu wszedłem na tą jedną drogę,

która do dzisiaj tak okrutnie boli.

Przyjdzie umierać cicho człowiekowi

co sercem sobie wciąż torował drogę

stale chcę czynić co Bóg postanowi,

lecz ciągle jeszcze nie mogę, nie mogę…

Dość już zamiarów w życiu nie spełnionych

ambitnych pragnień, a w nich bezsilności,

dość już wysiłków głupich i szalonych

zwłaszcza tych w imię wiary i miłości.

Umieraj serce, tak, szybko umieraj

nie szukaj w sobie mnie uzasadnienia

już mnie nie zrywaj i nie poniewieraj

raczej daj młyńskiego odnaleźć kamienia.

Piszę dziś treny mojemu kapłaństwu

któremu człowiek nie sprostał i płacze

nie zadał śmierci własnemu pogaństwu

dlatego treny… żałobne rozpacze.