SANTO JPII

27 kwietnia – Niedziela Miłosierdzia Bożego 2014 roku. Watykan – Msza święta kanonizacyjna. Ojciec Św. Franciszek wyniósł do godności Świętych Kościoła Katolickiego bł. Papieża Jana Pawła II – ukazując Go współczesnemu Światu jako PAPIEŻA RODZINY.

 ŚW. JAN PAWEŁ II – PAPIEŻ RODZINY!

 

ŚWIĘCI PAPIEŻE

Kanonizacja błogosławionych Papieży Jana Pawła II i Jana XXIII, to wydarzenie skłaniające do refleksji nad osobistym rozumieniem tego, co z nas i w nas sięga „stąd do wieczności”. Osiągnięcie nieba, czyli ostatecznego celu życia, to najpełniejszy sens wiary. Kanonizacja to najpierw ukoronowanie osobistego kroczenia za Jezusem tu na ziemi. Jakkolwiek nie patrzeć na wynoszonych do chwały ołtarzy Sterników Łodzi Piotrowej, na pierwszym miejscu należy rozpoznać w Nich naszych Braci, którzy doszli do celu. Osiągnęli pełnię Komunii z Bogiem – stali się Świętymi pośród Świętych.

Św. Papież Jan Paweł II osiągał radość nieba na naszych oczach. Miliony z nas widziało na własne oczy i słuchało na własne uszy Papieża Polaka. Łatwiej nam dziś mówić i myśleć o Jego życiu i świętości, niż o życiu i świętości św. Papieża Jan XXIII.

Ten włoski Papież podczas swojego Pontyfikatu był mało znany ogółowi wiernych w Polsce. Wynikało to z informacji radiowych i prasowych przekazywanych ogółowi społeczeństwa pod specjalną kontrolą i manipulacją władz. Cenzura medialna, stosowana zwyczajem władz komunistycznych, skrupulatnie prześwietlała informacje o Papieżu Dobroci, aby ukazywać Następcę Św. Piotra a tym samym Kościół na sposób negatywny. Ten cenzuralny wysiłek  z założenia doktrynalnego miał wypaczać i wypaczał obraz pozostający w świadomości odbiorców zmanipulowanych wieści z Watykanu. W ten sposób wiele dobroci idącej z Kościoła zostało zainfekowanej na pokolenia dodatkami zła i przewrotności. Z efektami tej doktrynalnej manipulacji, ocenzurowania dobra złym komentarzem, spotykamy się w poglądach osobistych wielu Polaków dla których poziom medialnego przekazu ma istotniejsze znaczenie od faktów, które opisują. Mechanizm cenzury wypracował w żądnych spokojnego i dostatniego życia obywatelach, mechanizm bezkrytycznego przyjmowania zmanipulowanej prawdy za własne przekonania. Do dziś skutkuje to zniewoleniem ideowym myślenia i rozumowania wielu ochrzczonych Rodaków. Z tych „nominalnych” ludzi Kościoła, będących „sercem” poza Kościołem, rośnie już nowe pokolenie odstępców religijnych i antyklerykalnych pyskaczy, zdeklarowanych od młodości tylko w jednym, w swojej niechęci nie tylko wobec wiary, ale i wobec wartości o podstawowych chrześcijańskich. W pozostałych odniesieniach młodość ta jest zlepkiem jałowych poglądów i postaw.

O ile Jan Paweł II dla „demokratycznego świata” końca lat siedemdziesiątych, ubiegłego wieku był papieżem zza „żelaznej kurtyny” o tyle Papież Jan XXIII był wcześniej papieżem gdzieś „za żelazną kutyną” w rozumieniu mieszkańców współczesnej temu Świętemu Papieżowi komunistycznej Polski. Czas Jego blisko 5 letniego Pontyfikatu zamknęły lata 1958-1963. Polska, nadal w tych latach odcięta od świata „żelazną kurtyną obozu komunistycznego”, odmierzała czas trudnej, powojennej drogi wiernych Kościoła Katolickiego nad Wisłą.

Prymas Hlond zapoczątkował powojenną linię kształtowania elit Kościoła w skutecznie odciętej od Zachodu Polsce, wewnętrznie ogarniętej państwową machiną represji religijnej i ateistycznej indoktrynacji. Chodziło Prymasowi docelowo o wprowadzenie na gruncie komunistycznej rzeczywistości życia, nowoczesnej formacji katolickiego Narodu, aby w wymiarach katolickiej nauki społecznej Kościół w Polsce podjął w wiernych elitarną, społeczno-religijną odpowiedzialność za losy kraju i ludzi. Kontynuatorem tej linii był następca na Stolicy Prymasa Polski, Sługa Boży Ks. Kardynał Stefan Wyszyński.

Św. Papież Jan XXIII stał się  w tym czasie dla Kościoła Powszechnego opatrznościowym, wyjątkowym Sternikiem Łodzi Piotrowej.  Chociaż wybór dobrotliwego i podeszłego wiekiem kardynała Roncallego, patriarchy Wenecji, na czas przełomu nie wskazywał, to jednak stał się zaczynem Soboru Watykańskiego II, przygotowującego Kościół do tego, co przeżywamy w świecie współczesnym.

Kanonizacja Jana Pawła II i Jan XXIII łączy w sobie Papieży pochodzących  z obu stron „żelaznej kurtyny”. Kościół jest bowiem Powszechny, czyli Katolicki. I nie ma znaczenia jakie granice polityczne i społeczne rozdzielają kraje i kontynenty. Świętość w Kościele jest normą życia… i to nas odróżnia od koniunktury i układów. 

ŚWIĘCI PAPIEŻE JANIE PAWLE II I JANIE XXIII MÓDLCIE SIĘ ZA NAMI!

„Jeżeli Chrystus jest Dobrym Pasterzem i jako jedyny Dobry Pasterz staje się Królem wszystkich pasterzy w Kościele, to dzieje się tak dlatego, że w Nim mieszka miłość, która łączy Go z Ojcem. Przez tę miłość urzeczywistnia się owo Boże wybranie, które Ojciec powziął w stosunku do człowieka przed stworzeniem świata. Przedwieczny i Jednorodzony Syn Boży, stając się Człowiekiem w imię tej właśnie miłości, o to jedno się troszczy: ażeby pomnażać wśród ludzi przybranych synów, którzy odpowiedzieliby przedwiecznemu wybraniu Ojca. Właśnie dlatego jest Dobrym Pasterzem. Daje życie swoje, ażeby ludzi bronić od śmierci, ażeby w nich pomnażać życie. To życie jest w Nim. Przyniósł je z Sobą na świat, stając się Człowiekiem, jako dar Ojca. Pragnieniem Chrystusa jako Dobrego Pasterza jest dzielić się tym życiem, obdarowywać nim człowieka, ponieważ tylko w ten sposób – uczestnicząc w Bożym życiu – człowiek, istota śmiertelna, może wyzwalać się od duchowej śmierci.”

 

Z Homilii Św. Papieża Jana Pawła II – Kraków 15 czerwca 1999 roku.

 

Święty z Rodu Polaków

Ojciec Święty z Rodu Polaków

1 MAJA 2011 r. – DZIEŃ BEATYFIKACJI SŁUGI BOŻEGO JANA PAWŁA II

22 PAŹDZIERNIKA – DZIEŃ WSPOMNIENIA LITURGICZNEGO ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II.

KOLEKTA:

„BOŻE BOGATY W MIŁOSIERDZIE, Z TWOJEJ WOLI ŚWIĘTY JAN PAWEŁ II, PAPIEŻ, KIEROWAŁ CAŁYM KOŚCIOŁEM, SPRAW, PROSIMY, ABYŚMY DZIĘKI JEGO NAUCZANIU Z UFNOŚCIĄ OTWORZYLI NASZE SERCA NA DZIAŁANIE ZBAWCZEJ ŁASKI JEZUSA CHRYSTUSA, JEDYNEGO ODKUPICIELA CZŁOWIEKA. KTÓRY Z TOBĄ ŻYJE I KRÓLUJE W JEDNOŚCI DUCHA ŚWIĘTEGO, BÓG PRZEZ WSZYSTKIE WIEKI WIEKÓW.”

MODLITWA NAD DARAMI:

„WSZECHMOGĄCY BOŻE, PRZYJMIJ ŁASKAWIE NASZE DARY I SPRAW, ABYŚMY ZA WSTAWIENNICTWEM ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II, PAPIEŻA, Z NALEŻNYM USZANOWANIEM UCZESTNICZYLI W NAJŚWIĘTSZEJ OFIERZE I Z WIARĄ PRZYJMOWALI KOMUNIĘ ŚWIĘTĄ. PRZEZ CHRYSTUSA PANA NASZEGO.”

MODLITWA PO KOMUNII:

„OBCHODZĄC WSPOMNIENIE ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II, PAPIEŻA, PROSIMY CIĘ, PANIE, NASZ BOŻE, ABYŚ PRZEZ NAJŚWIĘTSZY SAKRAMENT UMOCNIŁ NAS W WIERZE I ZJEDNOCZYŁ W TWOJEJ MIŁOŚCI. PRZEZ CHRYSTUSA, PANA NASZEGO.”

ŚW. OJCIEC ŚWIĘTY JAN PAWEŁ II POZOSTAWIŁ PO JUBILEUSZU ROKU 2000 TESTAMENT DLA CAŁEGO KOŚCIOŁA, DLA WSZYSTKICH UCZNIÓW I UCZENNIC JEZUSA.

PONIŻEJ ZASADNICZE PRZESŁANIE TEGO TESTAMENTU DLA KOŚCIOŁA NASZEGO TYSIĄCLECIA.

Wytyczne Listu Pasterskiego Ojca św. Jana Pawła II na zakończenie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 „NOVO MILENIO INEUNTE”

 

Przed Kościołem otwiera się nowy etap z dwoma odniesieniami w człowieku jako drodze Kościoła:

a)     poziomym (aktywnym) – Wezwanie (Duc in altum) – Wypłyń na głębię:

4. Gdy skończył nauczać, rzekł do Szymona: Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!

5. A Szymon odpowiedział: Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci.

6. Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. (Łk 5,4-6)

b) pionowym (stałym) – Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki.

(Hbr 13,8)

Łaskę Bożą trzeba przełożyć na język konkretnych postanowień i planów (zakładanych i realizowanych z entuzjazmem).

a)     Przeszłość od Soboru Watykańskiego II do Jubileuszu ocenić pod względem gorliwości

b)    Przyszłość podjąć nowym zapałem duchowym i duszpasterskim

Chrześcijaństwo jest łaską, niezwykłym darem Boga

a)     Człowiek grzeszny potrzebuje Miłosierdzia

b)     „Dzisiaj” zbawienia – Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju. (Łk 23,43)

Chrześcijaństwo jest religią zanurzoną w historii

a)     Chrystus Alfa i Omega

b)    Wypełnienie w niepodzielnej Trójcy Świętej

c)     Przebaczenie jako prośba winowajcy i odpowiedź pokrzywdzonego

d)    Świadkowie drogi Wiary i Męczeństwa

e)     Życie jako czas drogi do Domu Ojca

Pokazać młodym prawdziwe Oblicze Jezusa

a)     Radykalizm wyboru Wiary i Życia

b)    Stawać się „Stróżami Poranka”: Stróż odrzekł: Przychodzi ranek, a także noc. Jeśli chcecie pytać, pytajcie, nawróćcie się, przyjdźcie! (Iz 21,11-12) zwiastującymi brzask „Nowego Tysiąclecia”

Nowe energie, entuzjazm w konkretnych przedsięwzięciach

a)     Nie oglądać się wstecz: Jezus mu odpowiedział: Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego. (Łk 6.62)

b)    Nie leniuchować, bo przed nami wiele zadań

c)     Opracować skuteczny program duszpasterski na okres po Jubileuszu (nie chodzi o „działanie dla działania”)

Wytyczne szczegółowe (Teoria)

Nie ulec pokusie aktywności „działania dla działania”

 

Najpierw „być” zanim zaczniemy „działać”.

Wszystko, co z Bożą pomocą postanowimy, musi być głęboko zakorzenione w kontemplacji i w modlitwie. A Pan jej odpowiedział: Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba <mało albo> tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona. (Łk 10, 41-42)

 

Chrystus jest fundamentem całej naszej działalności

Kontemplacja Oblicza Jezusowego

„Chcemy ujrzeć Jezusa” – Oni więc przystąpili do Filipa, pochodzącego z Betsaidy Galilejskiej, i prosili go mówiąc: Panie, chcemy ujrzeć Jezusa. (J 12,21):

a)     Podstawą jest Pismo św. – Świadectwo Ewangelii

b)    Do poznania (kontemplowania) Jezusa potrzebna jest łaska od Ojca – Milczenie i Modlitwa

c)     Chrystus nieustannie wzywa Kościół, aby dotykał Jego ran, uznając człowieczeństwo przyjęte od Maryi, ofiarowane w chwili śmierci i przemienione przez Zmartwychwstanie – 27. Następnie rzekł do Tomasza: Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż /ją/ do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym. 28. Tomasz Mu odpowiedział: Pan mój i Bóg mój! (J 20,27-28)

Kenoza Jezusa –

Ogołocenie się Syna Bożego z Chwały dla wprowadzenia do Chwały człowieczeństwa w Jezusie:

a)     Jezus jest Panem – 9. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, 10. aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. 11. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM – ku chwale Boga Ojca. (Flp 2,9-11)

b)    Jezus jest „nowym człowiekiem” – i przyoblec człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości. (Ef 4,24); a przyoblekli nowego, który wciąż się odnawia ku głębszemu poznaniu /Boga/, według obrazu Tego, który go stworzył. (Kol 3,10)

c)     Jezus cierpi w Bóstwie i Człowieczeństwie – umiera w Ojcu do końca miłując grzeszników tego świata przez posłuszeństwo Woli Ojca.

d)    7. Z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. 8. A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. 9. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają (Hbr 5,7-9)

e)     Żyć dla Kościoła, to Chrystus i nie ma innej Drogi, innej Prawdy, innego Życia – Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki. (Hbr 13,8)

„Cóż mamy czynić?” (Praktyka)

Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca: Cóż mamy czynić, bracia? – zapytali Piotra i pozostałych Apostołów. (Dz 2,37)

PODSTAWA: Zmartwychwstały Jezus jest tu i teraz (hic et nunc) z nami –Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. (Mt 28,20)

 

PEWNOŚĆ: Tylko Jezus zdoła wszystko uczynić w nas i przez nas w świecie XXI wieku

 

PROGRAM: Ewangelia i żywa Tradycja

 

PORYWAJĄCE ZADANIE: Podjąć na nowo pracę duszpasterską

 

PRIORYTETY DUSZPASTERSKIE:

 

  1. Perspektywy świętości – prowadzenie do świętości – PILNE!
  2. Powszechne powołanie do świętości – V Rozdział Konstytucji Dogmatycznej o Kościele „Lumen Gentium” Soboru Watykańskiego II
  3. Dar świętości jako zadanie Chrześcijanina – Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie: powstrzymywanie się od rozpusty (1Tes 43)
  4. Do pełni życia i doskonałej Miłości

 

PRIORYTETY „PEDAGOGIKI ŚWIĘTOŚCI”:

 

  1. Pytanie: „Czy chcesz przyjąć Chrzest?” = „Czy chcesz zostać Świętym?” Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.(Mt 5,48)
  2. Drogi świętości są wielorakie.
  3. Świętość, powołanie dla każdego.
  4. Świętość, wysoka miara zwyczajnego życia chrześcijańskiego.
  5. Pedagogika świętości dostosowana do indywidualnego rytmu poszczególnych osób.
  6. Bogactwo propozycji indywidualnych i grupowych Kościoła.
  7. Podłożem tej „pedagogiki Świętości” powinno być Chrześcijaństwo wyróżniające się przede wszystkim sztuką Modlitwy.

PANIE NAUCZ NAS MODLIĆ SIĘ

 

Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów. (Łk 11,1)

 

  1. Modlitwy trzeba się uczyć wciąż na nowo od samego Jezusa.
  2. Modlitwa, to dialog przyjaźni z Jezusem – Wytrwajcie we Mnie, a Ja /będę trwał/ w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie – o ile nie trwa w winnym krzewie – tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. (J 15,4) Wzajemne trwanie w Przyjaźni jest istotą, jest duszą życia chrześcijańskiego i warunkiem wszelkiego życia duszpasterskiego.

SEKRET CHRZEŚCIJAŃSKIEGO ŻYCIA

NIE BOJĄCEGO SIĘ PRZYSZŁOŚCI

 

  1. NIEUSTANNE POWRACANIE DO ŹRÓDEŁ DLA CZERPANIA NOWYCH SIŁ.
  2. DO MIŁOŚCI Z BOGIEM UZDALNIA DUCH ŚWIETY, KTÓRY OTWIERA NAS PRZEZ JEZUSA CHRYSTUSA NA KONTEMPLACJĘ OBLICZA OJCA.
  3. TEJ, TRYNITARNEJ LOGIKI CHRZESCIJAŃSKIEJ MODLITWY UCZYMY SIĘ I PRZEZYWAMY:

A)  W LITURGII JAKO SZCZYCIE I ŹRÓDLE ŻYCIA KOŚCIOŁA

B)   W DOŚWIADCZENIU OSOBISTYM

ZAMACH